Οι κεκλιμένες στέγες μπορούν να θερμομονωθούν, είτε εσωτερικά (κυρίως σε ανακαίνιση) ή εξωτερικά.
Και στις δύο περιπτώσεις είναι απαραίτητη η ύπαρξη αερισμού για την αποφυγή συμπύκνωσης υδρατμών.
Τις στέγες, τις διακρίνουμε σε ξύλινες και σε κεκλιμένες από μπετόν. Ανάλογα δε με τον τύπο κεραμιδιού που θα χρησιμοποιηθεί (καρφωτά ή λασπωτά), γίνεται και η τελική επιλογή της διαμόρφωσης της τελικής επιφάνειας υποδοχής των κεραμιδιών.
Οι στέγες κάτω από τις οποίες συνήθως κατοικούν ή εργάζονται άτομα θεωρούνται ως θερμές στέγες. Σ’ αυτή την περίπτωση η θερμομόνωση γίνεται ή εξωτερικά ή εσωτερικά στην κεκλιμένη επιφάνεια της στέγης. Στην περίπτωση όπου μεταξύ του χώρου της στέγης και του χώρου διαβίωσης μεσολαβεί οριζόντια πλάκα, με περιορισμένη επισκεψιμότητα, τότε η στέγη χαρακτηρίζεται ψυχρή. Σ’ αυτή την περίπτωση η θερμομόνωση γίνεται επί της οριζόντιας πλάκας.
Τα θερμομονωτικά υλικά που προορίζονται για τη θερμομόνωση κεκλιμένων στεγών πρέπει να έχουν ιδιότητες κατάλληλες για την εφαρμογή, όπως:
- συντελεστή θερμικής αγωγιμότητας λ
- Αντίσταση στη διαπερατότητα υδρατμών, για να μειώνεται ο κίνδυνος συμπύκνωσης υδρατμών στην περιοχή επαφής στοιχείου από σκυρόδεμα και μονωτικού υλικού, όταν το τελευταίο τοποθετείται εσωτερικά.
- Ευκολία χειρισμού όσον αφορά στο βάρος, στις διαστάσεις, στις μηχανικές αντοχές και στον τρόπο στερέωσης του υλικού.
- Ευκολία κοπής, διαμόρφωσης και προσαρμογής στα σχήματα των στοιχείων της στέγης.
- Δυνατότητα καλής συναρμογής των τεμαχίων του μονωτικού υλικού, για να αποφεύγονται οι θερμογέφυρες και οι γραμμές συμπύκνωσης των υδρατμών στους αρμούς του.